portale  abczdrowie.pl oraz chudniesz-wygrywasz.pl piszą takie fajne ciekawostki na temat hormonu głodu, który wydzielany jest do mózgu i daje sygnał o naszym głodzie i sytości. Ja myślę, że większość z nas kto to przeanalizuje dojdzie do wniosku że bardzo często jemy bardzo dużo nie będąc nawet głodnym…..No tak mają grubaski w tym i ja – miałam tak….został mi wycięty ten kawałek żołądka, który wydziela greline. Nie czuje głodu fizycznego natomiast ten psychiczny pozostaje. Trzeba się bardzo pilnować żeby nie mylić głód psychiczny z głodem fizycznym. Oczami więcej zjemy niż naprawdę to nam potrzebne. A może gdyby potrawy wyglądały brzydko  to mniej chciało by nam się jeść ???

Hormony głodu i sytości – jak dieta wpływa na ich poziom?
Hormony głodu i sytości – jak dieta wpływa na ich poziom?

Przyjmowanie pokarmów to warunek, który każdy z nas musi spełnić, aby móc normalnie funkcjonować. Z mechanizmem tym związane są odczucia głodu i sytości.

Głód jest tym większy, im dłuższa przerwa między kolejnymi posiłkami. Kiedy się pojawia uruchomione zostają zachowania mające na celu znalezienie pożywienia. To prowadzi do spożycia posiłku i pojawienia się uczucia sytości. To dzięki niemu w miarę jedzenia odczuwamy potrzebę przerwania posiłku.

Dodatkowo często w tych dwóch procesach duża rolę odgrywa apetyt, czyli pojęcie odnoszące się do aspektów przyjemnościowych. Co ciekawe możemy być głodni, ale nie mieć apetytu na konkretny posiłek i odwrotnie jesteśmy już najedzeni, ale coś nam tak bardzo smakuje, że jemy mimo uczucia sytości.

Ośrodek odpowiadający za kontrolę uczucia głodu i sytości znajduje się w podwzgórzu: cześć boczna odpowiada za głód, a brzuszno-przyśrodkowa za sytość. Ośrodek odbiera sygnały o aktualnym stanie organizmu i przewodu pokarmowego dzięki czterem różnym sygnałom: motorycznym, metabolicznym, hormonalnym i termicznym.

Skupimy się na sygnałach hormonalnych. Można podzielić je na 3 główne grupy:
1.Neuropeptydy podwzgórzowe – neuropeptyd Y, białko Agouti oraz oreksyna A i B
2.Produkty tkanki tłuszczowej – leptyna, adiponektyna, wisfatyna, rezystyna
3.Insulina i hormony przewodu pokarmowego – grelina, peptyd YY, polipeptyd trzustkowy, peptyd glukagonopodobny 1 oraz cholecysokinina.

Ważnym czynnikiem w prawidłowym rozpoznawaniu uczucia sytości jest leptyna, czyli hormon białkowy produkowany przez komórki tłuszczowe. Działa on jako czynnik sytości, co oznacza że przestajemy jeść. Niestety u ludzi z nadwagą i otyłością stężenie leptyny we krwi jest duże, co powoduje niewrażliwość ośrodka sytości na zwiększenie się jej poziomu podczas posiłku.

Dlatego pierwszym krokiem jest redukcja masy, aby mechanizm ten mógł przebiegać w prawidłowy sposób.

W większej mierze skupimy się na hormonach, których produkcja jest ściśle związana z dietą.

Insulina syntetyzowana jest pod wpływem zwiększenia się poziomu cukru we krwi. Im wyższy poziom, tym więcej insuliny zostaje wyprodukowane. Zwiększający się poziom glukozy we krwi wiąże się z odczuciem sytości. Niestety spożywanie produktów z wysokim IG (np. słodycze, produkty z rafinowaną mąka i cukrem) powodują bardzo szybki wzrost poziomu glukozy we krwi – co wiążę się z sytością, ale również dużą dawką insuliny, co z kolei obniża gwałtownie poziom cukru, a głód pojawia się zbyt szybko i ponownie sięgamy po jedzenie.

Dlatego warto spożywać produkty o niskim i średnim IG, aby opisany powyżej mechanizm zachodził w umiarkowanym tempie.

Grelina produkowana w żołądku odpowiada za uczucie głodu. Działanie greliny jest zmniejszane przez peptyd YY, który pojawia się dopiero po 1-2 po posiłku, ale jeśli będzie on bogaty w węglowodany i dobre tłuszcze syntetyzowany jest szybciej.

W odpowiedzi hormonalnej ważny jest również czas, który dajemy sobie podczas jedzenia – peptyd glukagonopodobny 1 jako hormon sytości działa na mózg dopiero po 10 minutach. Dlatego warto, zwrócić uwagę nie tylko na porcję, ale również odstęp między kolejnymi dokładkami.

Z kolei cholecytsokinina – hormon sytości produkowany przez błony śluzowe dwunastnicy – jest szybciej produkowana jeśli w posiłku znajduje się białko i tłuszcze (oczywiście najlepiej, gdyby były to zdrowe i wartościowe tłuszcze).

Podsumowując, jeśli chcesz mieć wpływ na uczucie głodu i sytości:
1.Zwracaj uwagę na odstępy między posiłkami – w ten sposób poziom glukozy będzie utrzymywał się na stałym poziomie.
2.Wykorzystuj w diecie produkty z niskim i średnim indeksem glikemicznym.
3.Zanim nałożysz sobie dokładkę odczekaj 10-15 minut.
4.Pamiętaj, aby każdy główny posiłek dostarczał Ci wszystkich składników odżywczych.
5.Staraj się odróżniać apetyt od uczucia głodu.
6.Nie myl głodu związanego z emocjami z tym prawdziwym, który odczuwasz.

Hormon głodu, który kusi do jedzenia złego

Nie­którym z nas nie­kiedy bar­dzo łatwo przy­chodzi potępianie osób mających skłon­ność do nad­mier­nego jedzenia. Uznajemy, że to tylko wynik słabo­ści ich charak­teru. W rzeczywisto­ści ten pociąg do objadania to efekt roz­bitej rów­nowagi hor­monal­nej, której zachwianie powoduje wiele kłopotów. Jed­nym z takich hor­monów, który może przy­czyniać się do powstawania i powięk­szania otyło­ści, jest grelina.

Regulator

Rola greliny jest nie do prze­cenienia i teo­retycz­nie wydawać by się mogło, że ogranicza się ona jedynie do roli sojusz­nika człowieka. To ona jest jak sys­tem alar­mowy, który sprawia, że gatunek ludzki nie powymierał z głodu. Jest odpowiedzialna za wysyłanie do mózgu komunikatu: „jestem głod­nym, pora coś zjeść”. Omawiany hor­mon powstaje głów­nie w żołądku, w chwili gdy maleją zapasy ener­getyczne. Wraz ze wzrostem poziomu greliny we krwi rośnie w człowieku uczucie głodu.

Można powiedzieć, że hor­mon działa podob­nie jak wskaź­nik paliwa w samo­chodzie, kiedy w baku robi się zbyt pusto, w aucie zapala się czer­wona lampka. W przy­padku greliny nie mamy migającego światła, jest za to jasny sygnał wysyłany do mózgu: nakarm mnie. Ponadto organizm szykuje się do przyjęcia por­cji pożywienia. Roz­poczyna się wydzielanie kwasów żołąd­kowych, układ pokar­mowy zaczyna pracować inten­syw­niej. Jedyne, czego nam teraz potrzeba, to jedzenie i wielu osobom wydaje się, że mogą pochłonąć jego ogromne ilości.

Wszyscy znamy powiedzenie o tym, jak to z głodu moglibyśmy zjeść konia z kopytami. Ten, kto składa taką deklarację, na pewno ma bar­dzo wysoki poziom greliny. Na szczę­ście, w przy­padku zdrowych osób wystąpienie wil­czego apetytu nie trwa wiecz­nie. Wraz z dostar­czaniem kalorii maleje także poziom produk­cji greliny, mózg otrzymuje, coraz mniej sygnałów: „nakarm mnie”, aż w końcu w ogóle one zanikają, a my czujemy się najedzeni.

Grelina ma także wpływ na inne hor­mony. Uważa się, że ma ona korzystne działanie między innymi na uwal­nianie hor­monu wzrostu, oddziałując na przy­sadkę mózgową.

Ciemna strona

Ist­nieje jed­nak ciem­niej­sza strona greliny. W przy­padku chorych cier­piących na otyłość ten hor­mon pokazuje zupeł­nie inne, znacz­nie groź­niej­sze oblicze. Z badań wynika, że jej wysoki poziom sprawia, że wyjąt­kowo apetyczne wydają nam się wszel­kiego rodzaju bomby kaloryczne, produkty pełné nie­zdrowych tłusz­czy i cukrów prostych. Co gor­sza, może sprawić, że będziemy pochłaniać kolejne por­cje nie­zdrowego jedzenia także po zaspokojeniu tzw. pierw­szego głodu. Wszystko dlatego że grelina uruchamia tzw. układ nagrody w mózgu. Jedząc, odczuwamy przyjem­ność z pochłaniania pożywienia. Nie­stety, ta pogoń za poczuciem przyjem­no­ści może wymykać się spod kon­troli zdrowego roz­sądku i wów­czas prowadzi do obżar­stwa. Takie jedzenie ponad umiar, wzmoc­nione poczuciem, że robimy coś, co daje nam przyjem­ność, bar­dzo szybko może stać się nawykiem żywieniowym i to wyjąt­kowo nie­zdrowym, który będzie powodował powstanie otyło­ści lub powięk­szenie obecnej.

Kusi do tłustego

Grelina sprawia nie tylko, że często i chęt­nie sięgamy po nie­zdrowe produkty. Jak wynika z badań, wysoki poziom tego hor­monu wiąże się także z wysokim poziomem cholesterolu we krwi. Do czego jesz­cze może prowadzić nad­miar greliny we krwi? Okazuje się, że to ona może sprawiać, że mając do wyboru lokale z różną kuch­nią, wybierzemy, za sprawą nad­miaru greliny, ten, w którym ser­wowane jest bar­dziej kaloryczne jedzenie. Takie wnioski można wysnuć z badań, jakie prze­prowadzono w Cen­trum Medycz­nym Uniwer­sytetu Stanu Tek­sas w Dal­las. Tam­tejsi naukowcy zaob­ser­wowali, że myszy, którym pod­niesiono poziom greliny, chęt­niej ciągnęły do pomiesz­czenia, w którym wcześniej podawano im tłuste jedzenie.

Nie jesteś więźniem

Czy jesteśmy zatem skazani na pozostanie w nie­woli hor­monów? Zdecydowanie nie. Proces wychodzenia z otyło­ści i przy­wracanie rów­nowagi w organizmie jest rzeczą moż­liwą do wykonania, należy jed­nak trzymać się określonych reguł i nie liczyć, że problem, z którym zmagaliśmy się przez lata, zostanie usunięty w ciągu kilku tygo­dniu. Na przy­kładzie greliny doskonale widać jed­nak, jak wiele w procesie opanowywania otyło­ści zależy od nas samych. Weźmy chociażby tak ciągle nie­do­ceniany aspekt walki z nad­wagą jak odpowiedni czas prze­znaczony na sen i regenerację. Wystar­czą nawet dwie „zarwane noce”, w czasie których nie prze­spaliśmy spo­koj­nie 7 – 8 godzin, aby poziom greliny poszybował nie­bez­piecz­nie wysoko. Sen, krót­szy o około pół­torej godziny powodował, że taka osoba pochłaniała w ciągu dnia o ok. 550 kcal więcej niż osoby śpiące w spo­sób zdrowy. To bar­dzo ważna wiadomość dla wiecz­nie wal­czących z otyło­ścią, którzy nie są w stanie upo­rząd­kować sobie układu dnia. Wydłużenie czasu na sen po prostu nam się opłaci i korzystne zmiany nie­bawem będziemy mogli dostrzegać w naszej sylwetce.

Pamiętajmy także, że mądrze prze­prowadzone odchudzanie to nie takie, które powoduje oszałamiające spadki wagi ciała, ale takie, które po zakoń­czeniu pozostawia organizm szczupły, ale z wła­ściwie uregulowanym metabolizmem i przy­wróconą rów­nowagą hor­monalną, czyli także wolni od problemów ze zbyt wysokim poziomem greliny.

1999

W tym roku ukazało się pierw­sze opracowanie dotyczące greliny. Hor­mon został odkryty przez Masayasu Kojima i jego zespół w związku z badaniami nad hor­monem wzrosty. Sama nazwa grelina odnosi się do języka prain­doeur­pej­skiego, w którym ter­min ghre oznacza wzrost oraz nawiązuje także do wpływu tego hor­monu na zwięk­szenie produk­cji hor­monu wzrostu (Growth Hor­mone Release Inducing).

550-  śred­nio o tyle kcal dzien­nie więcej jedzą osoby z podwyszonym poziomem greliny z powodu nie­do­sypiania. 550 kcal to rów­nowar­tość ponad pół kilograma mięsa kur­czaka, całej mrożonej pizzy z dys­kontu spo­żyw­czego albo pół­tora kilograma jabłek.

Jedzenie….To problem w naszej głowie. Endorfiny to hormon szczęścia który wydziela się także jak jemy . Z tego artykułu wynika ze ambitne osoby zajadają stresy.
Art ze strony gazeta.pl

Gdy twoje życie stało się tak ciężkie, że czasem niemal nieznośne, możesz wybrać: doświadczyć tego ciężaru emocjonalnie albo nosić go na sobie fizycznie. Próby odchudzenia ciała dietą z psychicznego nadbagażu muszą zakończyć się porażką.
Barbara ma 36 lat, 20 kilo nadwagi, bezrobotnego męża i zaciągnięte przez niego długi do spłacenia. Prowadzi własny biznes, który ledwo zipie, bo choć kobieta pracuje dużo i intensywnie, to jako szefowa zamiast delegować zadania na podwładnych, robi niemal wszystko sama. Przyjęło się, że jeśli coś wymaga większego wysiłku, należy pójść z tym do niej. Robią tak jej pracownicy, rodzina, czasem nawet obce osoby. Jako siłaczka nie powie nigdy „nie dam rady”. Tymczasem im więcej na siebie bierze, tym bardziej jej waga rośnie. Im bardziej zapomina o sobie, tym więcej je. Mówi się, że w przyrodzie nic nie ginie. Barbara nie przyznaje się przed sobą do trudności, które ciążą na niej emocjonalnie. Woli nosić je na sobie fizycznie.

Przed czym chronią cię nadprogramowe kilogramy?

Przeciętny człowiek poświęca 121 godzin w roku na liczenie kalorii – wskazują badania przeprowadzone w 2013 roku przez firmę SodaSteam. W ciągu 67 lat życia daje to 338 dni, niemal rok. 20 minut dziennie – kobiety. 18 minut dziennie – mężczyźni. Tyle średnio myślimy, o tym ile zjadamy. Wierzymy, że kontrolowanie spożywanych ilości to sposób na redukcję wagi. Nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie to, że nad wyraz często kontrola wagi z czasem przekształca się niekończącą się obsesję z następującymi naprzemiennie górami i dolinami. Badania, przeprowadzone na grupie 1 tysiąca kobiet na zlecenie marki Splenda pokazują, że typowa kobieta przechodzi na dietę mniej więcej 3 razy w roku. Co 10. badana natomiast więcej niż 5 razy w roku. Niemal jedna trzecia odchudzających się w czasie trwania diety doświadczała stanów podobnych do depresyjnych. Tyle samo kobiet w wyniku diety zamiast chudnąć, tyje (około 1,5 do 2 kg). To, co mogłoby się wydawać proste, wcale takie nie jest. Dlaczego odchudzanie nie działa?

Prawda jest taka, że jeśli jesz w stresie, czyli emocjonalnie, musisz mieć z tego jakieś psychologiczne korzyści. Każde zaburzenie odżywiania, czy to anoreksja, czy bulimia, czy zespół kompulsywnego jedzenia (jedzenie napadowe, ang. BED: bingle eating disorder) ma określone zadania do wykonania. Inaczej psychika, której rolą, bądź co bądź, jest chronienie samej siebie przed rozpadem, nie powołałaby ich do życia.

Jeśli masz problemy z jedzeniem, zastanów się, przed czym chroni cię nadwaga lub ciągłe zamartwianie się sylwetką. Pod spodem może kryć się coś, z czym nie chcesz się z tym mierzyć, więc przekierowałeś całą uwagę na dietę. Jednak nie dietę, która ma zakończyć się sukcesem, lecz taką, której istotą jest trwanie bez końca. Mechanizm ma na celu zastąpić wywołujące ból treści, innymi. W myśl zasady: lepiej skupić się na tym, ile miała kalorii zjedzona bułka niż w pełni doświadczać tego, jak bardzo czuję się odrzucony, zlękniony, niegodny miłości i coś z tym zrobić.

Na poziomie psychiki nie ma większego znaczenia, jaką treścią wypełnisz „temat zastępczy”. Ważne, żeby cię w pełni absorbował.

Zaburzenia odżywiania: sygnały ostrzegawcze


Dopóki tkwisz w rytuałach samoniszczenia: liczeniu kalorii, karaniu się głodówkami, treningami czy wyrzutami sumienia pozbawisz się możliwości uzdrowienia tego, co w rzeczywistości go potrzebuje. Niektóre rzeczy trzeba wypłakać, przeżyć do końca, oddać nieswoją winę komu należy. Możliwe, że potrzebne będzie do tego wsparcie psychoterapeuty. Wszystko jednak po to, aby rozbroić ciężar i podjąć decyzję o ruszeniu do przodu. Czyli gdzie?

Gdy tylko będę szczupła, zmienię całe swoje życie

Wróćmy na chwilę do Barbary, która straciła nadzieję, że istnieje jakieś dobre rozwiązanie jej sytuacji. W końcu odchudzała się setki razy, zawsze z tym samym skutkiem. Głodowanie, spadek wagi, potem nadrobienie kilogramów z nawiązką, frustracja. Zniechęcona rozważa operację zmniejszenia żołądka. – A kiedyś gdy była szczupła, uwielbiała być z ludźmi, dużo podróżowała – wspomina i ożywia się. Z entuzjazmem opowiada o wojażach z paczką znajomych po Hiszpanii. Była pełna życia, żartowała, tańczyła nawet w jednym z klubów na stole. Teraz po pracy wraca prosto do domu, zasiada przed telewizorem i je. Na nic innego nie ma siły – wyznaje i znów popada w apatię. Barbarze wydaje się, że nie wie, gdzie szukać swojej utraconej energii. Gdyby jednak przyjrzała się swoim reakcjom z ciała, wiedziałaby, że odpowiedź jest tuż przy niej, że dysponuje niezawodnym kompasem. Jej poziom energii w każdej chwili pokazuje jej, jak blisko bądź daleko wyjścia z impasu jest.

Jak sprawdzić, przed jaką zmianą powstrzymują cię nadmiarowe kilogramy? Wystarczy, że dokończysz zdanie „Gdy tylko będę szczuplejszy, będę [np. radosny, odważny, spontaniczny]/ zrobię coś [wyjdę do ludzi, zapiszę się na kurs językowy, kupię nowy ciuch itd.]”. Wszystko, czym wypełnisz drugą część zdania, to nowy (lub niegdyś utracony) ty, o którego rozchodzi się cała gra. Nadwaga – rzeczywista czy wyimaginowana – to często czynnik, dzięki któremu dajesz sobie przyzwolenie na rezygnację z tego, co jest twoim sednem.

Chcesz zrobić krok do przodu? Zacznij robić to, co odkładasz na „chudsze czasy” bez czekania na odpowiednie cyfry na wadze. Gdy rozprawisz się z emocjonalnym nadbagażem, jest wielka szansa, że te fizyczne, namacalne kilogramy, przestaną być potrzebne i odejdą same.

Może zmieniać kształt, położenie i pojemność. Wysyła mylące sygnały, gdy choruje. Nie lubi wielu potraw i używek. Żołądek wymaga troski przez całe życie, sprowadza na nas kłopoty, a wcale nie jest tak ważny, jak się powszechnie sądzi.
Bez żołądka można żyć. Owszem, nie jest to sytuacja komfortowa (trzeba między innymi zrezygnować z alkoholu, kawy, dbać o odpowiednią ilość białka w diecie i ograniczyć niektóre tłuszcze oraz cukry), ale możliwa.

Anatomia człowieka: żołądek



Świadczy o tym bezspornie niezła kondycja wielu osób, które nawet przed kilkudziesięcioma laty przeszły zabieg całkowitego usunięcia tego narządu. Są na diecie, pod osłoną leków, ale bez przeszczepu, gdyż w przypadku utraty żołądka nie jest on konieczny.

Dla porównania przy nieodwracalnych, ciężkich zmianach, w takich narządach jak serce, ale i wątroba czy nerki, to niemożliwe.

Wprawdzie gdy nie pracują nerki, możliwe jest dializowanie i odłożenie przeszczepu na dłuższy czas, ale w końcu i to nie wystarcza, a konsekwencje dla zdrowia, gdy brak naturalnego filtra, są nieporównywalnie większe, niż właśnie utrata żołądka.

Szczęśliwie, dzisiaj pełna resekcja żołądka to już prawdziwa rzadkość. Wiele problemów rozwiązała farmakologia i odkrycia naukowe, pozwalające we właściwy sposób leczyć choroby, które kiedyś doprowadzały do całkowitego zniszczenia tego narządu. Niezwykle istotne okazało się ustalenie roli bakterii Helicobacter pylorii w powstawaniu wrzodów żołądka i zmian nowotworowych ( więcej na ten temat ). Resekcja jest jednak możliwa i nie oznacza ciężkiego kalectwa, jeśli nie dojdzie do powikłań lub zaostrzenia schorzeń współistniejących.

To nieprawda, jak się czasem sądzi, że bez żołądka nie ma mowy o trawieniu pokarmów. Pod tym względem zdecydowanie groźniejsze są choćby choroby jelit, które realnie umożliwiają trawienie i wchłanianie składników odżywczych. W przypadku silnego i trwałego upośledzenia ich funkcji możliwe jest jedynie przeżycie chorego dzięki żywieniu pozajelitowym, czyli systematycznym przyjmowaniu kroplówek ( więcej na ten temat ).

Dołącz do Zdrowia na Facebooku!

Od ust do jelit

W żołądku trawione są białka, ale tylko wstępnie, w bardzo niewielkim stopniu tłuszcze (realnie to przygotowywanie do procesu trawienia), a cukry wcale (te są częściowo przerabiane w jamie ustnej, za pomocą śliny). Podstawowe zadania żołądka to dalsze rozdrobnienie pokarmu (także w znacznej mierze jest już przeprowadzone w jamie ustnej), wyjaławianie go z wszelkich mikrobów (z pomocą kwasu solnego), wspomniane trawienie i transport pokarmu do dalszej, intensywnej obróbki w dwunastnicy i jelitach.

Układ pokarmowy to bardzo złożony system, który sprawnie pracuje wtedy, gdy wszystko gra w wielu narządach: wątrobie, niedocenianej trzustce , jelitach, dwunastnicy, przewodzie pokarmowym i oczywiście żołądku, ale jego powszechnie uznana rola lidera to jednak przesada. Mówimy często o „dolegliwościach żołądkowych”. Gdy coś nas w brzuchu boli, niemal zawsze twierdzimy, że to problem „żołądkowy”. Fakt, kapryśny żołądek chętnie się odzywa i buntuje z powodu niewłaściwej diety czy zatrucia. Pokarm cofa się z niego po spożyciu nadmiaru alkoholu czy nawet przy banalnych infekcjach. Jest bowiem wrażliwy i pełni rolę strażnika przed toksynami. Nie jest wszakże samodzielnym graczem. A ból brzucha może mieć dziesiątki przyczyn ( więcej na ten temat ).

Jak to właściwie działa?

Żołądek wypełnia funkcje chemiczne i mechaniczne. Po przyjęciu pokarmu z przełyku to czynność skurczowa żołądka umożliwia właściwe wymieszanie (ruchy perystaltyczne obracają go niczym wirówka), rozdrobnienie, a wreszcie przesuwanie niewielkich porcji treści pokarmowej do jelita cienkiego. Pokarm w żołądku zostaje rozbity na miazgę pokarmową i przesycony sokiem żołądkowym.

Skąd bierze się odpowiednia ilość soku? Gdy jemy, do mózgu trafia przekaz o konieczności zwiększenia produkcji. Na jego polecenie do pracy biorą się gruczoły znajdujące się w błonie śluzowej, wyściełającej żołądek. Wytwarzają one pepsynogen, nieczynny enzym trawienny, i kwas solny. Pod wpływem kwasu pepsynogen zmienia się w pepsynę i mamy już główne składniki soku żołądkowego.

Kwas solny, poza aktywacją pepsyny, odpowiedzialnej za częściowe trawienie białek, zapewnia żołądkowi kwaśny odczyn i zwalcza drobnoustroje. Kolejny składnik soku żołądkowego enzym Podpuszczka (podobnie jak pepsynogen reagująca na kwas solny) też trawi białka, ale tylko mleka, a enzym lipaza rozpoczyna trawienie tłuszczów.

Niezwykle ważną, ochronną rolę pełni śluz pokrywający ściany żołądka. Ma tylko ok. milimetra grubości, a chroni żołądek przed samostrawieniem, przed kwasem solnym, niekorzystnymi czynnikami mechanicznymi, chemicznymi, termicznymi, a także biologicznymi (również jak kwas solny, chociaż na zupełnie innych zasadach, jest bakteriobójczy).

Gdy czasem ta bariera zawodzi, kwas solny niszczy śluzówkę, a nawet przebija całą ścianę żołądka, tworząc wrzód żołądka ( więcej na temat wrzodów żołądka ).Od góry żołądek jest połączony z przełykiem tzw. wpustem. Jest on silnie umięśniony i jeśli sprawnie działa, nie pozwala treści pokarmowej cofać się do przełyku.

Analogiczne połączenie, ale od dołu, czyli żołądka z dwunastnicą, to odźwiernik. On także ma gwarantować przemieszczanie się pokarmu tylko w jednym kierunku.

Zewnętrzna część ścian żołądka zbudowana jest z błony surowiczej, następna warstwa to mięśniówka. Wewnętrznie żołądek pokrywa błona śluzowa, która chroni ten narząd przed niebezpiecznym działaniem soków trawiennych.

Rośnie i rośnie

Przeciętny żołądek ma ok. 25-30 cm długości. Średnia pojemność żołądka u dorosłego człowieka to ok. 1000-1500 ml, ale w skrajnych wypadkach może on mieścić nawet do trzech litrów płynów i pokarmów. Tak rozepchany do niemożliwości sprzyja nadwadze, a nawet otyłości, stąd w przypadku otyłości olbrzymiej, będącej chorobą zagrażającą życiu, stosuje się zabiegi zmniejszające objętość żołądka, co w sposób drastyczny, ale skuteczny, rozwiązuje problem. Leczeniem otyłości zajmuje się specjalista bariatra i to on powinien decydować o optymalnym postępowaniu.

Zasadniczo żołądek leży w środkowej części nadbrzusza (tzw. dołek sercowy) i lewym podżebrzu. Położony jest podłużnie, co ułatwia sprawne przesuwanie się pokarmu, który zazwyczaj opuszcza go do godziny od spożycia.

W rzeczywistości żołądek zmiennym jest i bywa porównywany do sakiewki czy worka. W zależności bowiem od tego, jak dużo zjemy, czyli go wypełnimy, może zmienić kształt i wielkość. Wpływ na to ma również pozycja ciała, jaką przyjmujemy.

Bywa, na szczęście rzadko, że żołądek jest położony niemal poprzecznie i wówczas powstają w nim „kieszonki”, a przesuwanie pokarmu jest utrudnione. Wprawdzie za nieprawidłowym opróżnianiem żołądka częściej stoi problem z odźwiernikiem, ale zdarza się, że sprawcą jest sam jego kształt. W takim przypadku pokarm zalega w żołądku, a nawet cofa się do przełyku w wyniku przepełnienia. Dolegliwości z tym związane męczą szczególnie małe dzieci z żołądkiem o nietypowym kształcie.

Z czasem, w wyniku pionizacji ciała, żołądek ustawia się bardziej korzystnie. Bywa jednak, że i osoba dorosła, która nawet nie skarży się na szczególne dolegliwości, dowiaduje się od lekarza, że ma „dziwny” żołądek, np. po badaniu rtg.

W przypadku dzieci, ale i u osób starszych, za skłonnością do wracania pokarmu i zgagi, a nawet nawracających infekcji dróg oddechowych (uszu, oskrzeli), często stoi wymagający leczenia refluks żołądkowo-przełykowy. Żołądek potrafi nas zmylić, a problem z nim objawiać się np. przewlekłymi zapaleniami uszu, zachłystowym zapaleniem płuc.

Nie ma sensu przy takich problemach wychodzić z założenia, że „taka już nasza uroda”, tylko należy skonsultować się z lekarzem pierwszego kontaktu. Ten, po wykluczeniu innych, bardziej prawdopodobnych przyczyn, niż patologia w układzie pokarmowym, zapewne skieruje do gastrologa specjalisty od schorzeń układu pokarmowego. Tym bardziej, że nawet jeśli pierwotna przyczyna kłopotów nie wymaga regularnego leczenia czy interwencji chirurga, zmiana trybu życia zalecona przez lekarza (w tym diety, ale i sposobu układania ciała podczas snu), może wyraźnie poprawić jakość życia.

Powody do buntu

Chińczycy mawiają: „trzymaj ciepły żołądek” i wierzą, że to może mieć na niego zbawienny wpływ. Coś w tym zapewne jest, bo żołądek z pewnością lubi lekkostrawne, warzywne zupy, spożywane przecież na ciepło. Są one z reguły zasadowe i zobojętniają kwas solny.

Wymagający żołądek lubi też, gdy jemy regularnie, mało, a częściej, i nie zapominamy o śniadaniu, najlepiej obfitującym w cukry złożone i błonnik . Kocha zioła: kminek, rumianek, miętę, melisę, koper włoski. Ziołowe napary zawsze mile widziane.

Żołądek, podobnie zresztą, jak cały układ pokarmowy, nie znosi nadmiaru alkoholu, diety obfitującej w dania ostre i tłuste. Nie jest aż tak przeciwny kawie, jak się nieraz mówi, ale nie cierpi, gdy pijemy ją na czczo. Uwaga! Często do podrażnień żołądka dochodzi, gdy stosujemy niewłaściwe leki, stąd zasadniczo: im bardziej się ich wystrzegamy (także tych bez recepty), tym dla niego lepiej.

Diagnostyka coraz doskonalsza

Poważne choroby żołądka, chociaż nie muszą dawać wyraźnych objawów (np. przy raku żołądka nieraz wcześniej pojawia się osłabienie i nieuzasadniona utrata wagi, niż ból), są coraz wcześniej rozpoznawane i skuteczniej leczone. Pozwala na to bezpieczne, znane od bardzo dawna, badanie rentgenowskie z kontrastem i stosunkowo młoda gastroskopia. Na jej temat krążą mity: że boli, że grozi zadławieniem, że zazwyczaj się nie udaje…

Fakt: połykanie rurki, konieczne przy gastroskopii, nie jest przyjemne, ale nie aż tak skomplikowane, a wiedza, którą można uzyskać, bezcenna i niejednokrotnie ratująca życie. Dzięki mikrokamerze wprowadzanej do żołądka lekarz wykonujący badanie może bardzo dokładnie sprawdzić, co się w żołądku dzieje. Metoda ta umożliwia również pobranie wycinków z chorych miejsc błony śluzowej, co stanowi olbrzymią przewagę nad badaniem kontrastowym, szczególnie w rozpoznawaniu wrzodów żołądka i dwunastnicy oraz w różnicowaniu choroby wrzodowej od raka żołądka.

Kcm Clinic – to klinika , w której pracuje. Można nawet mnie zobaczyć na zdjęciach poradni bariatrycznej, gdy byłam jeszcze grubasem.

a oto opis poradni.

Zapraszam do kontaktu wszystkich zainteresowanych operacja. Numer telefonu także do mnie znajdziecie na dole oraz na stronie www.kcmclinic.pl

Nasi specjaliści z doświadczeniem w najlepszych bariatrycznych ośrodkach europejskich wykonują małoinwazyjne laparoskopowe zabiegi zmniejszania żołądka takie jak gastric bypass , gastric sleeve i gastric band.
Chirurgiczne leczenie otyłości
Do leczenia operacyjnego otyłości kwalifikują się chorzy którym klasyczne metody odchudzania nie pomagają, o wskaźniku masy ciała BMI (Body Mass Index) wyższym niż 40 kg/m2 lub 35 kg/m2, jeśli otyłości towarzyszą inne związane choroby (m.in. nadciśnienie oraz cukrzyca).
Skuteczne leczenie wymaga koordynacji internistów, diabetologów, kardiologów oraz specjalistów chirurgii metabolicznej. Chirurgiczne leczenie otyłości zapewnia najwyższą efektywność redukcji masy ciała. Biorąc pod uwagę niską skuteczność terapii behawioralnej i przeszkód związanych z farmakoterapią (efekty uboczne, brak dyscypliny w przyjmowaniu leku), zabieg pozostaje jedyną metodą dla wielu pacjentów. Specjaliści chirurgii laparoskopowej, bariatrycznej i metabolicznej w KCM Clinic, jako nieliczni w Polsce stosują małoinwazyjne techniki laparoskopowe o najwyższej skuteczności, najniższym możliwym stopniu powikłań oraz krótkiej rehabilitacji.
Metody leczenia otyłości:
Laporoskopowy Gastric Bypass
Wskaźnik masy ciała BMI: 40 kg/m2 – 50 kg/m2 (lub od 35 kg/m2 przy powiązanych chorobach). Cukrzyca typu II, nadciśnienie tętnicze, zgaga i inne pokrewne choroby.
Żołądek zostaje podzielony na dwie części. Mniejsza część – około przełykowa pełni funkcje nowego żołądka i umożliwia spożywanie jedynie niewielkich posiłków. Większa część żołądka produkuje soki trawienne. Podczas zabiegu odtworzona zostaje jest ciągłość z przewodem pokarmowym. Kiedy ujście żołądka jest mniejsze pacjent czuje się szybciej pełny i syty oraz nie odczuwa głodu między posiłkami. Pacjent traci od 50%-70% wagi.
Laparoskopowe rękawowe (mankietowe) wycięcie żołądka (Sleeve Gastrectomy)
Operacja ta polega na laparoskopowym wycięciu niemal 4/5 żołądka z pozostawieniem mankietu wzdłuż krzywizny małej wraz z częścią przedodźwiernikową. Wycięcie znacznej części żołądka wraz z dnem powoduje zmniejszenie wydzielania greliny, a co za tym idzie – obniżenie uczucia głodu. Jest to operacja, która może być wykonana jako jedyna procedura, ale także można ją wykorzystać jako pierwszy etap leczenia u osób z BMI >50 kg/m2 (35-50 kg/m2 przy przeciwwskazaniach do innych zabiegów) w kolejnym etapie można wykonać operacje ominięcia żołądkowo-jelitowego lub wyłączenia żołciowo-trzustkowego. Procedura znacznie zmniejsza ilość przyjmowanego pokarmu i powoduje szybsze poczucie sytości.
Obie procedury wymagąja 3-6 dniowej hospitalizacji. W okresie przed i pooperacyjnym pacjent zobowiązany jest do przestrzegania wyznaczonej diety oraz przyjmowania suplementów, witamin oraz minerałów.
Regulowana Opaska Żołądkowa (Adjustable Silicon Gastric Band)
Została specjalnie zaprojektowana, aby mogła być umieszczona dookoła górnej części żołądka, a następnie wypełniona solą fizjologiczną. Po założeniu metodą laparoskopową opaski, żołądek zostaje podzielony na dwie części: górną i dolną.
Z górnej części powstaje niewielki zbiornik, który umożliwia spożywanie jedynie niewielkich posiłków. Opaska kontroluje wielkość ujścia i szybkość przepływu treści z górnej części żołądka do dolnej. Kiedy ujście jest mniejsze, pacjent czuje się szybciej pełny i syty oraz nie staje się głodny między posiłkami. Podczas zabiegu opaska zostaje połączona z „portem”, który umieszczany jest tuż pod skórą. Dzięki portowi, chirurg jest w stanie w trakcie kontroli pooperacyjnej zmienić wielkość ujścia poprzez dodanie lub odjęcie odpowiedniej ilości soli fizjologicznej. Taka możliwość regulacji pomaga w kontroli utraty wagi.
Rejestracja i informacja tel.790531555

Byliśmy na Skalniku

To już hard-core był. Ciągle bardzo dużo pod górę i dosyć długa trasa. Idzie się na nogach jakąś godzinkę w jedną stronę. Ale na samym szczycie to brak słów, żeby to opisać. Fantastycznie. Co prawda na samej górze już było dosyć zimno, a najlepsze był i tak drzewka iglaste ( nie wymienię jakie to były bo się nie znam na drzewach 😉 ) od połowy w dół zielone a od połowy w góre białe od mrozu. Jak w bajce.

Powiem Wam , że od kąd jestem z moim mężczyzną to zwiedziałm tyle pięknych miejsc co w całym swopim życiu nie widziałam. Mieszkam w cudownym miejscu 🙂

Skalnik (Rudawy Janowickie)[edytuj]

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Skocz do: nawigacja, szukaj

Skalnik
Szczyt Skalnika i zbocze z rumoszem skalnym. Widok z punktu widokowego na Ostrej Małej
Państwo	Polska
Pasmo	Sudety Rudawy Janowickie
Wysokość	945 m n.p.m.
Wybitność	220 m
Położenie na mapie Sudetów Skalnik
50°48′26,47″N 15°53′38,79″E/50,807353 15,894108
Multimedia w Wikimedia Commons

Skalnik 945 m n.p.m. – wzniesienie w południowo-zachodniej Polsce, w Sudetach Zachodnich, w Rudawach Janowickich.

Wzniesienie położone jest w południowo-środkowej części Rudaw Janowickich, na północ od Przełęczy pod Bobrzakiem, około 4,5 km na północny wschód od centrum Kowar.

Góra jest najwyższym szczytem Rudaw Janowickich, wyraźnie wydzielonym Przełęczą pod Bobrzakiem i Przełęczą Rudawską, o średnio stromych zboczach, które podkreślają wzniesienie w terenie. Jest to wzniesienie o kopulastym kształcie, w postaci rozległego masywu górującego w Rudawach Janowickich. Góra posiada dwa wierzchołki. Wyższy wierzchołek (945 m n.p.m.), wysunięty na północny wschód, stanowi rozległa kopuła z niewybitnym wierzchołkiem, trudnym do zlokalizowania w terenie. Znajdują się na nim ruiny dawnej wieży widokowej (cztery betonowe bloki na których wieża była zakotwiczona), oraz na drzewie drewniana tabliczka z napisem Skalnik 945 m n.p.m.

Na niższym, południowo-zachodnim, znajduje się szereg okazałych skałek o fantazyjnych kształtach, z których szczytowa na wysokości (935 m n.p.m.) o nazwie Ostra Mała (niem. Freie-Koppe) udostępniona jest wykutymi w skale stopniami i zwieńczona platformą widokową. Północno-zachodnie zbocze poniżej szczytów zajmują dwa niewielkie rumowiska skalne (gołoborza). Na południowym zboczu, przy szlaku czerwonym i żółtym rozsiane są kolejne skałki tzw. Konie Apokalipsy (niem. Fresensteine).

Masyw Skalnika zbudowany jest z granitu karkonoskiego.

Zbocza i szczyt porasta w całości las świerkowy regla dolnego.

W lesie poniżej skałek znajduje się węzeł szlaków turystycznych. Z punktu widokowego na Ostrej Małej rozpościera się widok na panoramę Karkonoszy wraz z północnym fragmentem Lasockiego Grzbietu, Kotliny Jeleniogórskiej, Pogórza Izerskiego, Gór Wałbrzyskich, Gór Kamiennych, Gór Kaczawskich, oraz Rudaw Janowickich z Górami Sokolimi. Przy dobrej widoczności widoczna jest Ślęża.

Szczyt należy do Korony Gór Polski, Korony Sudetów oraz Korony Sudetów Polskich.

Na północ, u podnóża góry, leży wieś Strużnica, na północny-zachód Gruszków stanowiące bazę wypadową w Rudawy Janowickie i Góry Sokole. Na południowo-wschodnim zboczu leży Czarnów, w którym znajduje się schronisko „Czartak”.

Wzniesienie położone jest w Rudawskim Parku Krajobrazowym.

W 1947 r. dr Mieczysław Orłowicz nazywał szczyt Kamieniem Fryzów, następnie przez krótki okres nazywano go Skalniak, a dopiero potem pojawiła się obecna nazwa Skalnik^[1]. Nazwę Konie Apokalipsy dla grupy czterech skałek na południowym zboczu Skalnika, nadali harcerze z obozu w Strużnicy podczas gaszenia wokół skałek pożaru traw.